Homilia wygłoszona w Ostrożanach, 8.09.2014

U Matki Bożej Ostrożańskiej

 

Czcigodny Księże Proboszczu,

Bracia w kapłaństwie,

Kochani Pielgrzymi,

Bracia i Siostry w Chrystusie,

 

W ziemskiej wędrówce naszego życia znaleźliśmy się dzisiaj w Sanktuarium Maryjnym w Ostrożanach. Tu, na ziemi podlaskiej o tysiącletniej tradycji chrześcijańskiej, stajemy przed figurą Matki Bożej Ostrożańskiej. Przynosimy nasze plony, owoce ziemi i pracy ludzkiej, przynosimy wszystkie owoce naszego życia. Chcemy dziękować Panu Bogu, za wstawiennictwem Maryi, za chleb, za wolność, za nadzieję, za wszelkie otrzymane łaski. Stajemy zasłuchani przed Matką Bożą w obrazie ze świadomością żywej z Nią więzi. Znając ten Wizerunek, chcielibyśmy też mówić wraz z poetą.

„Znam na pamięć jasnogórskie rysy,

ostrobramskie, wileńskie srebro –

wiem po ciemku, gdzie twarz Twoja i koral,

gdzie Twa rana, Dzieciątko i berło

Ręką farby sukni odgadnę –

złote ramy, lipowe drewno –

lecz dopiero gdzieś za swym obrazem

żywa jesteś i milczysz ze mną”.

Z przekonaniem żywego spotkania przychodzimy do tego uświęconego miejsca, do Matki Bożej Ostrożańskiej – znanej i bliskiej mieszkańcom Ostrożan i okolic, aby samemu przeżyć Święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny. Wierzymy głęboko, że Jej opatrznościowe wstawiennictwo jeszcze obficiej wyprosi nam potrzebne łaski…